ଉପସ୍ଥାପନା: ଶିଶିର ସାହୁ ମନୋଜ
ଅତି ପୁରାକାଳରେ ପୂର୍ବଖଣ୍ଡ ରାଜ୍ୟରେ ମାଣିକେଶ୍ଵର ବୋଲି ଜଣେ ରାଜା ଥିଲେ । ପ୍ରତିଦିନ ଏକ ମାଳାକାର ତାଙ୍କୁ ପୁଷ୍ପମାଳା ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲେ ।
ଦିନେ ଉକ୍ତ ମାଳାକାର ପ୍ରତ୍ୟୁଷରୁ ଋଷିକୂଲ୍ୟା ନଦୀକୁ ଯାଇ ସ୍ନାନ କରିବା ନିମନ୍ତେ ନଦୀଜଳ ଆଲୋଡନ କରିବା ସମୟରେ ତାରା ଓ ତାରିଣୀ ଦୁଇଗୋଟି ଦେବକନ୍ୟା ରୂପରେ ଜଳ ମଧ୍ୟରୁ ଉଠି ଆସିଲେ ।
ମାଳାକାରର କେହି ସନ୍ତାନ ନଥିବାରୁ ସେ ସେହି ତାରାତାରିଣୀ ଦେବକନ୍ୟା ଦ୍ଵୟଙ୍କୁ ନେଇ ନିଜ ଗୃହରେ ପାଳନ କଲା ।
ସବୁଦିନ ତ ମାଳାକାର ଫୁଲମାଳା ଗୁନ୍ଥି ରାଜାଙ୍କୁ ଦିଏ ଦିନେ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟବଶତଃ ସେ ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥି ନ ପାରିଲାରୁ ସେ ଦେବକନ୍ୟାଦ୍ଵୟ ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥି ପୁଷ୍ପମାଳା କରିଦେଲେ ! ରାଜାଙ୍କ ପାଖକୁ ସେ ପୁଷ୍ପମାଳା ଗଲା ।
ରାଜା ମାଣିକେଶ୍ଵର ଆଗରୁ ଏଭଳି ପୁଷ୍ପମାଳା କେଭେ ଦେଖି ନଥିଲେ । ତାଙ୍କର ସନ୍ଦେହ ହେଲା, ସେ ମାଳାକାରକୁ ପଚାରିଲେ, ସତ ସତ କହ ଏ ଫୁଲମାଳ କେଉଁଠୁ ଆଣିଲୁ, ସ୍ଵର୍ଗର ନନ୍ଦନକାନନ ବନରୁ ଯାଇ ପୁଷ୍ପ ଆଣି ଏ ଫୁଲମାଳ କରିବା ତୋ ପାଇଁ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ କଥା ତେବେ ତୋତେ ଏ ଫୁଲମାଳ କ’ଣ ସ୍ଵର୍ଗର କେହି ଦେବୀ କି ଦେବତା ଦେଇଗଲେ ?
ମାଳାକାର ବିଚରା ଦୋଛକିରେ ପଡି ରାଜାଙ୍କୁ ସବୁ ସତକଥା କହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲା । ରାଜା ସବୁ ଶୁଣି ମାଳାକାରକୁ କହିଲେ ତୋ କଥା ସତ କି ମିଛ ଜାଣିବା ପାଇଁ ମୁଁ କାଲି ତୋହର ଘରକୁ ଯିବି।
ରାଜା ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ଜାଣି ଦୁଇ ଦେବକନ୍ୟା ତାରାତାରିଣୀ ପଳାୟନ କଲେ ।
ରାଜା ସେମାନଙ୍କୁ ଧରିବା ଇଛାରେ ପଶ୍ଚାତଧାବନ କଲାରୁ କନ୍ୟାଦ୍ଵୟ ତାରିଣୀ ପର୍ବତ ଶିଖରରେ ଶିଳାର ଆକାର ଧାରଣ କଲେ । ସେହିଦିନଠାରୁ ସେମାନେ ସେ ପର୍ବତରେ ତାରାତାରିଣୀ ରୂପେ ପୂଜା ପାଉଛନ୍ତି ବୋଲି କିମ୍ବଦନ୍ତୀ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି ।
© ଶିଶିର ସାହୁ ମନୋଜ