ଲେଖା: ମାମାପ୍ରବା ଉଗିଷୁ
କଟିକିଆଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବ କିପରି ? ଦହିବରା ଆଳୁଦମ୍ କହେ: ଚିହ୍ନିବାର ସରଳ ଉପାୟ ହେଲା: ସ୍ପେନ୍ ଷଣ୍ଢକୁ ନାଲି କପଡା ଦେଖଉଥିବା ଲୋକଗୁଡାକ ହିଁ କଟିକିଆ ! ସେ ନେତାଜୀ ହୁଅନ୍ତୁ ବା ଖୋକା ଭାଇ, ନିଜ ନିଜ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସେମାନେ ନିଜ ନିଜର ଛାପ ଛାଡି ଯାଇଛନ୍ତି ! ଯାହା ଆଜିର ଯୁବପିଢିକୁ ଗର୍ବରେ ଛାତିଫୁଲେଇ ଆଗକୁ ବଢିବାକୁ, ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ସାହାସ ଦେଇଛି !
ସହଜେ ତ କଟିକିଆ ନିୟମ ଭାଙ୍ଗିବାରେ, ପ୍ରେମ କରିବାରେ, ଖୋରାକି ନେବାରେ, ସମୟର ଅସମୟରେ ସାହାସ ଦେଖେଇବାରେ ଢିଲା ଦିଅନ୍ତିନି ! ଖାଆନ୍ତି, ଖୁଆନ୍ତି, ମାରନ୍ତି ନହେଲେ ମରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଗୋଟେ କଥା ଭଲକରି କରନ୍ତି, ସେଇଟା ହେଲା: ମଲାଯାଏଁ ଜୀବନକୁ ମନଭରି ଜୀଅଁନ୍ତି !
ଏଇ ଯେମିତି ଟ୍ରେନ୍ ଲାଇନ୍’ରେ ଶୋଇ ମ୍ରୁତ୍ଯୁକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବା ଜଣେ ଚବିଶି କ୍ଯାରେଟ୍ ଯୁବ ଗାୟକ ! ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରିଯିବା ଅପେକ୍ଷା ବଂର ମରିଯିବା ଭଲ ଭାବି ରେଲୱେ ଟ୍ରାକ୍ ରେ ଶୋଇଛି ! ଟ୍ରେନ୍ ଆସିଲା ସତ, କିନ୍ତୁ ଆର ଟ୍ରାକ୍’ରେ ଚାଲିଗଲା, ଯୁବକ ଜଣକ ଉପରକୁ ଚାହିଁ ଜବାବ୍ ମାଗିଲା ! ଶୂନ୍ଯବାଣୀ ହେଲା: ତୁ କ୍ଷୟ ଯିବୁନି, ତୁ ଅକ୍ଷୟ ! ତୋର ଜନ୍ମ ସଂଗୀତର ବାଦଶାହା ହେବାକୁ !
ନଦୀର ନାଁ ଅଳସ କନ୍ଯା, ପୂଣ୍ଯର ନଦୀ ତୀରେ, ଯାଯାବର, ଏଇ ମୋର ଶେଷ ଗୀତ, ହାରିଯାଇଥିବା ଲୋକର କି ଅଛି ପରି ଶହଶହ ଗୀତ ଏବେବି ବାପଛେଉଣ୍ଡ ଖୋକାଭାଇଙ୍କ ବିନା ! ସେ ଯୋଗଜନ୍ମା ପରି ସଂଗୀତରେ ପରୀକ୍ଷାନିରୀକ୍ଷା କରଥିଲେ, ଯାହା ଦେଇଯାଇଥିଲେ ଏବେବି ସାରା ଓଡିଶା ଝୁରୁଛି ! ଏବେ କଟକ ସାରା ଏଲଇଡି ଲାଇଟ୍, ଜାଇକାର ରାସ୍ତା ବଳାତ୍କାର, ହାଇୱେର ନାହିଁ ନଥିବା ସୋ, କିନ୍ତୁ ସବୁ ଯେମିତି ଖାଁ ଖାଁ ! ଖୋକାଭାଇ ବିନା ! ଆଜି ଜାଣିହେଉଛି: ସ୍ମତି କାହିଁକି ପାଉଁଶ ତଳର ନିଆଁ !
ଆଜି ସେ ସ୍ୱଦେହରେ ଥିଲେ ହୁଏତ ୮୨ ବର୍ଷର ହୋଇଥାନ୍ତେ, କିନ୍ତୁ ମନରୁ କେବେ ବୁଢା ହେଇ ନଥାନ୍ତେ ! ୧୮ ବର୍ଷର ଯୁବକ ଭଳି ନିଜର ସଂଗୀତ ତିଆରିରେ କଣ ବା ନ କରୁଥାନ୍ତେ ! ହେ ଚିରସବୁଜ ଅକ୍ଷୟ ! ତୁମ ବିନା ଏ କଟକ ଦଶରା ପାଣିଚିଆ ଲାଗୁଛି ! ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ କହି ସପ୍ତାହେ ଛୁଟିନେଇ ଆଉଥରେ ଆସନ୍ତନି ! ତୁମେ କଣ କଟକକୁ ଭଲପାଉଥିଲ, ଜାଣିଛ ତୁମେ ଗଲାପରେ ଏବେବି ସାରା କଟକ ଓ କଟିକିଆ କହୁଛନ୍ତି ମି. . . . . . ଠୁ !