ଆମେ ସ୍କୁଲ ଫେରିଲା ବେଳେ ରାସ୍ତାରେ ପୁଳାଏ ତାଳଗଛ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ । ଅନେକ ବାଇଚଢ଼େଇ ବସା ତାଳଗଛରେ। ତାଳଗଛ ପତ୍ରକୁ ଲଟକି ଲଟକି ପବନର ଦୋହଲୁ ଥାଆନ୍ତି। ଚଢ଼େଇଙ୍କ ଖିଚିରିମିଚିରି ସ୍ଵରରେ କୋଳାହଳ ହେଇ ଉଠେ ସେ ନିର୍ଜନ ବଣୁଆ ସ୍ଥାନଟି । କେତେବେଳେ ଚଢ଼େଇ ଟିଏ ଥଣ୍ଟରେ ଆଧାର ଧରି ଉଡିଯାଏ ତାଳଗଛ ଆଡ଼େ ତ କିଏ ବସା ତିଆରି କରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ । କିଏ ପବନରେ ଦୋହଲି ଦୋହଲି ଝୁଲା ଖେଳୁ ଥାଏ ତ କିଏ ତାଳ ଗଛ ତଳ ଜମି ଆଡକୁ ଉଡି ଆସୁଥାଏ ଅଧାର ପାଇଁ ।ମୁଁ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଛିଡ଼ା ହେଇ ଏସବୁ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖେ । ସାଙ୍ଗମାନେ ଆଗତୁରା ଚାଲି ଯାନ୍ତି ଘରକୁ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଆତ୍ମବିଭୋର ହୋଇ ସେମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପକୁ ଦେଖେ ।
ସ୍କୁଲ୍ ରାସ୍ତାରେ କିଛି ବାଟ ଚାଲିଲା ପରେ ଏକ ବିସ୍ତୃତ ଧାନ କିଆରୀ । ଧାନ ବିଲ ମଝିରେ ସଡ଼କ ଆଗ ଗାଁକୁ । କିଛି ଦୂରରେ ବୁଦାଳିଆ ଜଙ୍ଗଲ । ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ତାଳବଣ । ତିରିଶିରୁ ଚାଳିଶ ଖଣ୍ଡେ ଛୋଟ ବଡ଼ ତାଳବଣ ଏକତ୍ରିତ ଭାବରେ । ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ଯୋଡିଏ ଥୁଣ୍ଟା ତାଳଗଛ । ଲୋକେ କୁହନ୍ତି ଚଡକରେ ପୋଡ଼ି ହେଇ ମରି ଯାଇଥିବା ଥୁଣ୍ଟା ତାଳଗଛ । ତାହାରି କୋରଡରେ ବଣି ଚଢ଼େଇର ବସା । ବାଇଚଢ଼େଇ ମାନେ କୁଆଡେ ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ଚିଁ ଚାଁ ହେଇ ଏକ ସାଥିରେ ଉଡ଼ିଯା’ନ୍ତି ଦୂର ଦିଗ ବଳୟ ଆଡକୁ । ଆକାଶ ଛାତି କୁଣ୍ଢେମୋଟ ହେଇଯାଏ ।
ବେଳେ ବେଳେ ଏହି ପକ୍ଷୀ ସମୂହ ଧାନ କଟା ପରେ ଖାଲି ବିଲରେ ରୁଣ୍ଡ ହେଇପଡନ୍ତି । କ’ଣ ପୁଳାଏ ଖୁଣ୍ଟି ସାଉଁଟି ପକାନ୍ତି ଘାସରୁ । ପୁଣି ଅତର୍କିତ ଉଡି ଯାଆନ୍ତି ଏକ ଆକାଶର ଲହଡ଼ି ସୃଷ୍ଟିକରି ଯୁଆଡେ ପାରେ ସିଆଡେ । ତାଳବଣ ଏମାନଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଖୁବ୍ କୋଳାହଳ ହେଇ ପଡ଼ିଥାଏ ।
ମୁଁ ସ୍କୁଲରୁ ଫେରିଲେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ମନ୍ତ୍ରମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଦେଖେ ସେମାନଙ୍କୁ । ବର୍ଷା ସମୟରେ ଆହୁରି କମନୀୟ ଦିଶେ ସେ ଦୃଶ୍ୟ । କଳାହାଣ୍ଡିଆ ମେଘକୁ ଉତ୍ତରା ପବନ । ବାଇଚଢ଼େଇ ବସା ଗୁଡ଼ିକ ଝୁଲା ପରି ଦୋହଲି ଦୋହଲି ହଲୁଥାଏ ପବନରେ । ନିଡର ଚଢେଇ ଆନନ୍ଦରେ ଦୋହଲନ୍ତି ପବନରେ । ସ୍କୁଲ୍ ଫେରନ୍ତା ରାସ୍ତାରେ ଛତାକୁ ଆଡେଇ ଖୁବ୍ ଦେଖିବାକୁ ମନହୁଏ ସେମାନଙ୍କୁ। ବର୍ଷାରେ ଓଦା ହେଇ ଯିବାର ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନଥାଏ ସେତେବେଳେ ।
ଆଦ୍ୟ ବସନ୍ତରେ ମାଳ ମାଳ ହେଇ ଉଡିଯା’ନ୍ତି ଆକାଶରେ କେତେ ବେଳେ ଲାଲ୍ ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ଘୋଡେଇ ପକାନ୍ତି ତ କେତେବେଳେ ଅନନ୍ତ ଆକାଶରେ ଲହଡ଼ି ମାରି ଉଡିବୁଲନ୍ତି ବାଇଚଢ଼େଇ । ଦଳ ଗତ ଭାବରେ ଓହ୍ଲେଇ ପଡନ୍ତି ଫସଲ କ୍ଷେତରେ । ପୋକ ଯୋକ କାଠି କୁଟା ଆବଶ୍ୟକ ଅନୁଯାୟୀ ଉଠେଇ ନିଅନ୍ତି ଥଣ୍ଟରେ । ପୁଣି ଏକା ସାଥିରେ ଉଡି ଯାଆନ୍ତି ଆକାଶ ଆଡ଼େ । ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପୁଣି ତାଳ ଗଛ ଘରେ ସବୁ ଏକାଠି ହୁଅନ୍ତି। ପୁଣି ରାତ୍ରୀ ଯାପନ ପରେ ସକାଳର ଅପେକ୍ଷାରେ ଚଢ଼େଇର ସଂସାର ।
ସତରେ ପ୍ରକୃତିର ସର୍ଜନା ଅତି ଚମତ୍କାର । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରା ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ଜୀବଜନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କେଡେ ଯତ୍ନରେ ଗଢିଛି ସ୍ରଷ୍ଟା କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ଆଜି ସ୍ବାର୍ଥପର ହେଇ ସେମାନଙ୍କୁ ନଷ୍ଟ କରିବାକୁ ବସିଛି ।
ଅଧିକ ପାଠପଢା ନେଇ ଗାଆଁ ଛାଡିଲି । ଗାଁର ଏକ ବିଶେଷ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଖୁବ୍ ମନେ ପକେଇ ଦୁଃଖୀ ହୁଏ ସହରୀ ଜୀବନରେ । କଲେଜରେ । ସମୟ ସହିତ ଭୁଲି ଭୁଲି ଆସୁଥାଏ ଯେମିତି ସେ ପ୍ରାକୃତିକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ।
୧୯୯୯ ବାତ୍ୟା ପରେ ବାଇଚଢ଼େଇ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲେ ଗାଆଁ ଗଣ୍ଡାରୁ । ସ୍ବଭାବତଃ ସେମାନେ ଆଉ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଲେ ନାହିଁ । ଯେମିତି ବିଲୁପ୍ତ ହେଇଗଲା ପରି ଲାଗିଲେ । ୧୯୯୯ ମହାବାତ୍ୟା ବେଳକୁ ମୁଁ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଥିଲି । ବାତ୍ୟା ପରେ ଗାଆଁକୁ ଫେରି ଗାଁର ଶ୍ରୀହୀନ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଦେଖିଲି । ମନରେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠୁଥିଲା ବିଚରା ବାଇଚଢ଼େଇ ସବୁ ବାତ୍ୟାରେ ମର୍ମଦୁନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରଛନ୍ତି ।
କିଛିବର୍ଷ ପରେ ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ମାନେ ଫେରିଲେ ପ୍ରକୃତି କୋଳକୁ କିନ୍ତୁ ବାଇଚଢ଼େଇ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଲେ ନାହିଁ, ଅନେକ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ! ବେଳେ ବେଳେ ଲାଗୁଥିଲା ଏମାନେ ବିଲୁପ୍ତ ହେଇଗଲେଣି !
ଏବେ ଆଶ୍ୱାସନାର ବିଷୟ ଗାଁଗହଳିରେ, ତାଳଗଛରେ ପୁଣି ବାଇଚଢ଼େଇ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଲେଣି । ପୁଣି ସେଇ ଚଢ଼େଇଙ୍କ କୋଳାହଳ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳିଲାଣି । ସତେ ଯେମିତି ପୁଣି ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ ପୃଥିବୀର ବିଶେଷ ସୃଷ୍ଟି ଫେରି ଆସିଲାଣି ।
© ଅକ୍ଷୟ ଓଝା, ରାଇଁଲୋ,ନୂଆପଡ଼ା, ଆଳି,କେନ୍ଦ୍ରାପଡ଼ା